Josef Mengele (1911-1979)

plutonowy_kruszon

Josef Mengele
Josef Mengele (ur. 16 marca 1911 w Günzburgu, zm. 7 lutego 1979) - niemiecki lekarz, doktor medycyny i filozofii, zbrodniarz wojenny, zwany Aniołem Śmierci oraz SS-Hauptsturmführer.

Dzieciństwo

Był najstarszym z trzech synów Karla i Walburgii Mengele. Wyrastał w głęboko katolickim domu. Jego ojciec, inżynier, był właścicielem odlewni produkującej sprzęt rolniczy i młynarski. Był ulubionym dzieckiem rodziny, był także niezwykle uzdolniony. Jego ulubionymi przedmiotami były biologia, zoologia, fizyka, filozofia naturalna i antropologia. Jako dziecko kilkakrotnie otarł się o śmierć w wyniku chorób lub wypadków. Mając sześć lat omal nie utopił się w beczce deszczówki. Przeszedł ciężkie zatrucie krwi. W 1926 roku zachorował na zapalenie szpiku kostnego, z którego jednak wyszedł.

W 1930 roku zdał maturę. Najpierw chciał studiować stomatologię, ale w końcu zdecydował się na medycynę. W październiku 1930 roku Josef Mengele wyjechał z rodzinnego miasta do Monachium. Został przyjęty na wydziały filozofii i medycyny Uniwersytetu Monachijskiego.

Studia

Josef Mengele został przyjęty na wydziały filozofii i medycyny Uniwersytetu Monachijskiego. Uczestniczył w kursach antropologii i paleontologii, a także medycyny. W marcu 1931 roku wstąpił do młodzieżowej przybudówki Stalhelmu, organizacji byłych żołnierzy. Do NSDAP wstąpił w roku 1937.

Jednym z jego nauczycieli był dr Ernst Rudin. Wspólnie z kilkoma innymi lekarzami głosił on pogląd, iż lekarze powinni niszczyć „życie pozbawione wartości”. Był jednym z autorów hitlerowskich ustaw dotyczących przymusowej sterylizacji, które weszły w życie w lipcu 1935 roku. Osobą, która pomogła Mengelemu w karierze był prof. Mollinger z Uniwersytetu Monachijskiego. Twierdził on, że wiedza z zakresu dziedziczności pozwala określić na podstawie fotografii to, czy dana osoba miała żydowskich przodków

Lekarz

W 1935 roku Josef Mengele otrzymał tytuł doktora za pracę pod tytułem "Badania rasowo-morfologiczne żuchwy u czterech grup rasowych”. Była to napisana suchym stylem, choć drobiazgowo zilustrowana praca, w której Mengele wykazywał możliwość identyfikacji przynależności rasowej ludzi na podstawie badań żuchwy. Nie było w niej treści antysemickich czy rasistowskich. W 1936 roku Mengele zdał państwowy egzamin lekarski w Monachium i podjął pierwszą pracę – w klinice Uniwersytetu Lipskiego. Pełnił tam funkcję młodszego rezydenta. W Lipsku poznał Irene Schoenbein – swoją pierwszą żonę.

1 stycznia 1937 roku, dzięki rekomendacji profesora Mollisona Mengele został asystentem w Instytucie Dziedziczności, Biologii i Czystości Rasowej Trzeciej Rzeszy na Uniwersytecie Frankfurckim. Dołączył do zespołu badawczego jednego z najwybitniejszych genetyków europejskich – prof. Otmara Freiherra von Verschuera. Jednym z tematów jego badań były bliźnięta. Razem z profesorem pisali raporty dla specjalnych trybunałów sądzących Żydów przyłapanych na utrzymywaniu intymnych stosunków z Aryjkami. W maju 1937 roku Josef Mengele wstąpił do NSDAP (nr 5574974). Rok później po dokładnej kontroli drzewa genealogicznego Josef Mengele został przyjęty do SS. W lipcu 1938 roku Mengele otrzymał dyplom medycyny Uniwersytetu Frankfurckiego – oznaczało to, że stał się dyplomowanym lekarzem.

W lipcu 1939 roku Mengele poślubił Irene. Co ciekawe Centralne Biuro do spraw ras i Przesiedleń zakwestionowało jej czystość rasową – chodziło o jednego z jej dziadków, który mógł pochodzić z nieprawego łoża. Drobiazgowe śledztwo nie dało rezultatów, jednak przez to małżeństwo Mengelego nie zostało uznane jako stuprocentowo czyste rasowo.

Wojna

W lecie 1940 roku Mengele otrzymał przydział do jednostki wojskowej w Kassel, jako oficer medyczny. Spędził tam tylko miesiąc. W sierpniu awansował i został wcielony do Waffen-SS. W czerwcu 1941 roku został wysłany na Ukrainę, gdzie po kilku dniach przyznano mu Krzyż Żelazny drugiej klasy. W styczniu 1942 roku Mengele został członkiem służby medycznej dywizji Waffen-SS Viking (SS Wiking) i razem z jej żołnierzami wszedł na teren ZSRR. Po pięciodniowej bitwie o Batajsk otrzymał Krzyż Żelazny pierwszej klasy za wyciągnięcie dwóch rannych żołnierzy z płonącego czołgu pod ostrzałem i udzielenie im pierwszej pomocy. Mengele otrzymał także Czarną Odznakę Rannych oraz Medal za Opiekę nad Narodem Niemieckim. Pod koniec 1942 roku Mengele został przeniesiony do Berlina do Biura do spraw Ras i Przesiedleń. W maju 1943 roku, po kolejnym awansie (do stopnia Hauptsturmfūhrera SS) Mengele (najprawdopodobniej za wstawiennictwem von Verschuera) otrzymał przeniesienie do obozu koncentracyjnego Auschwitz.

Auschwitz

Mengele wyróżniał się spośród lekarzy SS w Oświęcimiu. Jako jedyny służył na froncie i posiadał wysokie odznaczenia. Na początku Mengele objął funkcję lekarza obozu kobiecego w Birkenau, gdzie na początek zajmował się zwalczaniem epidemii tyfusu (głównie wysyłając chorych do komór gazowych). Oprócz tego, jak inni lekarze SS, dokonywał selekcji na rampie wyładowczej, dzieląc transporty na zdolnych do pracy i na tych, którzy bezpośrednio ginęli w komorach gazowych. Według świadectw więźniów Mengele był bardzo często obecny na rampie. Dokonywał także selekcji w szpitalu obozowym.

Josef Mengele w obozie Auschwitz przeprowadzał także eksperymenty pseudomedyczne. Jego głównym celem było znalezienie sposobu na genetyczne warunkowanie cech aryjskich u dzieci i zwiększenie ilości ciąż mnogich. Dlatego też obiektem jego zainteresowań stały się bliźnięta, na których przeprowadzał wszystkie możliwe badania medyczne. Potem oboje bliźniąt było równocześnie zabijanych, aby porównać ich narządy wewnętrzne. Mengele pracował także nad opracowaniem metody zmiany koloru oczu oraz nad chorobą obecną w obozie cygańskim w Birkenau - tzw. zgorzelem policzka. Interesowały go również różne anomalie, takie jak skarłowacenie. Do swoich eksperymentów ofiary wybierał spośród tysięcy więźniów żydowskich przywożonych na rampę w Birkenau. Bliźnięta i inne ofiary jego eksperymentów były przetrzymywane w stosunkowo dobrych warunkach, jednak przeprowadzane eksperymenty były bardzo okrutne. Badania rozpoczynały dokładne pomiary czaszek, uszu, nosów i innych cech zewnętrznych badanych dzieci. Potem były one zabierane do szpitala męskiego, gdzie dokonywano badań anatomicznych. Następnie bliźnięta i karły poddawano okrutnym badaniom bez żadnego znieczulenia. Wykonywano amputacje, punkcje lędźwiowe, wstrzykiwanie tyfusu, umyślne zakażanie ran i inne. Wielokrotnie rozkazywał przeprowadzenie całkowitej wymiany krwi między parami bliźniąt. W obozie Mengele miał dwie pracownie eksperymentalne oraz salę do przeprowadzania sekcji zwłok ulokowaną w jednym z krematoriów.

Mengele uciekł z Auschwitz na 10 dni przed wkroczeniem Rosjan. Zabrał ze sobą całą dokumentację badań nad bliźniętami i karłami.

Losy powojenne

Po wojnie w 1949 dzięki pomocy bpa Aloisa Hudala uciekł do Argentyny, w 1959 przeniósł się do Paragwaju, a w 1960 znalazł się w Brazylii. Nigdy nie stanął przed sądem, chociaż za pomoc w jego schwytaniu wyznaczono nagrodę w wysokości 7 mln marek. Zmarł 7 lutego 1979 roku niedaleko Sao Paulo w Brazylii - w czasie kąpieli w morzu doznał udaru mózgu i utopił się. Przeprowadzone badania DNA w 1992 potwierdziły tożsamość Mengele.[/img]